άχρονα κι άτοπα..

Μια καλύτερη ζωή..

http://www.gazzetta.gr/plus/article/799871/leei-pos-fovithike-i-operater-poy-evale-triklopodia-se-prosfyga

‘Μια καλύτερη ζωή’

Ήθελα να φωνάξω: ‘μη μας διώχνετε, σταματήστε!’, μα η καρδιά του πατέρα μου από το τρέξιμο ακουγόταν πιο δυνατά από την κραυγή μου.. μόνο απελπισία τριγύρω και φόβος.. Τρέχουμε..σκοτάδι παντού. Πού πάμε μπαμπά;..φοβάμαι..Πού είναι η μαμά; Μπαμπά γιατί κλαίς; τί εννοείς την πήρε ο Θεούλης; Μαμάααααα!!!! Λιποθύμησα από το κλάμα..Μπαμπά πεινάω θα μου ζεστάνεις λίγο γάλα; Όχι; H Aman πού είναι να παίξουμε; Tί εννοείς πρέπει να φτάσουμε στα σύνορα..τί είναι σύνορα; κρυώνω..Μαμά μουυυυυυ!!! Βυθίζομαι στον ύπνο..Ξημέρωσε, λες αλήθεια ότι όταν φτάσουμε εκεί θα φάμε και θα κάνουμε μπάνιο;..Μπαμπά ποιοί είναι αυτοί με τα όπλα;..τί έπαθες; χλώμιασες..κράτα με φοβάμαι, μην τρέχεις τόσο..κοντεύουμε;..λαχάνιασες, τρέχαααα…μπαμπά μας πλησιάζουνε.. φοβάμαι!! Φταν...Μας έβαλαν τρικλοποδιά..πονάω, γέμισες αίματα..Μπαμπά που μας πάνε; Μη μ’αφήσεις το χέρι μ’ακούς; Φοβάμαι..

Γιατί (δε) βρίζω..

Για κείνη τη γαμημένη φορά που ήθελα δυό λεπτά να φτάσω στον προορισμό μου παρόλα αυτά μόλις με πήρες στο τηλέφωνο διακτινίστηκα κοντά σου με ταχύτητα φωτός λέγοντάς σου ψέματα ότι είμαι τάχα στο πιο κάτω στενό.
μαλακίες λέω, δεν ήταν μόνο μια φορά..
Κι εκείνο το γαμημένο βράδυ που σ'είχε πιάσει η παρανοϊκή φοβία της ζωής και δεν μπορούσες να πάρεις ανάσα απ'τα κλάματα ενώ εγώ απλά ήθελα να φάμε ένα παγωτό κ να δούμε μια κωμωδία.
Και που γαμώ το κέρατό μου ποτέ μου δε σου το'πα..
Κι εκείνα τα ανυπόφορα κενά, μέχρι να σε δω μέσα στη μέρα, ακόλαστης μαλάκυνσης με ανούσιες παρέες βλέποντας κόσμο χωρίς στη ουσία να βλέπω διότι δεν έβλεπα τη γαμημένη ώρα να σε δω.
Και πούστη μου να μη περνάνε οι ρουφιάνες οι ώρες.

Ρε και μα την Παναγία! στις πόσες φορές που σε χάζευα κι έλιωνα και δεν πίστευα πως υπάρχει στον κόσμο πιο όμορφο πλάσμα από'σένα.

Και που στην τελική να δεις που όντως ισχύει..
Για τις μονόχνωτες αποστάσεις δίχως μουσική προς Μεθώνη μόνο κ μόνο γιατί θα'σκαγα χωρίς να κάνω ένα τσιγάρο κ να μιλήσω για'σένα στη θάλασσα.
Και να δεις που όλα τα μαζεύει η άτιμη..
Και το καλύτερο δε στο'πα, γιατί (δε) βρίζω!
Διότι θα το ζούσα όλο απ'την αρχή ρε γαμώτο μου και δε θ'άλλαζα τίποτα..
Διότι 'μ'άγγιξες' όπως δεν το'χει κάνει κανείς μεχ'τώρα.
Διότι στον έρωτα δε χωράνε εξηγήσεις μόνο δηλώσεις: μού'σκασε για'σένα; τέλος!
Διότι πάντα θα σε ψάχνω μέσα στη μέρα
Διότι οτίδήποτε, γαμώτο μου, που ήταν εγώ και πολύ, το'νιωσα κοντά σου.

Και σκύβω το κεφάλι παίρνω μια μεγάλη τζούρα και φυσάω τον αέρα στο ταβάνι..

Γιατί αυτοκτόνησε η αγάπη..

Ένα σκουλαρίκι κύλησε στα σκαλιά μιας παλιάς πλατείας, δύο μαύρες γόβες
τραμπαλίζοντας ανηφόριζαν τα ίδια σκαλιά κι ο ήχος ενός γαργαλιστού γέλιο
τρύπωσε από τα παραθυρόφυλλα στα υπνοδωμάτια όλων των ενοίκων της γειτονιάς. Η ώρα είναι τρεις&μισή τα ξημερώματα.

~Κλείνω τα μάτια και τ'ανοίγω~

Φεγγάρι μου κάλπικο, μπορείς σε τούτο το δωμάτιο να μου δώσεις λίγη από τη θαμπή σου λάμψη; θέλω να δω τη θύμισή της. Είναι πιο μελωδική η μοναξιά μου όταν αναμειγνύεται με τη σκέψη μου γι'αυτήν, κι έχω καιρό ν'ακούσω κάτι όμορφο. Φεγγάρι μου κάλπικο 17" σε βάζω στην πρίζα και σε βγάζω γελώντας ειρωνικά που μπορώ να παίξω με τη λάμψη σου.

~Κλείνω τα μάτια και τ'ανοίγω~

Φεύγω από το σπίτι, αλλά καμιά φορά ξεχνάω να φορέσω την ψυχή μου. Την αφήνω, άθελά μου, μόνη της στο δωμάτιο στα σκοτεινά κι όταν γυρίζω είναι ήδη πολύ αργά να την ηρεμήσω από το κλάμα. Τί ωραία κι ανάλαφρα που αισθάνεται κανείς χωρίς φωνές στ'αφτιά και σκιές στα μάτια! Νιώθω πολύ κουρασμένη μα δεν τολμώ να κοιμηθώ, φοβάμαι..εμένα φοβάμαι...εμένα χωρίς εσένα φοβάμαι....Πόσες ζωές για ξόδεμα ε; Πάμε πάλι απ'την αρχή!

~Κλείνω τα μάτια και τ'ανοίγω~

Ένα σκουλαρίκι κύλησε στα σκαλιά μιας παλιάς πλατείας, δύο μαύρες γόβες τραμπαλίζοντας ανηφόριζαν τα ίδια σκαλιά κι ο ήχος ενός γαργαλιστού γέλιου τρύπωσε από τα παραθυρόφυλλα στα υπνοδωμάτια όλων των ενοίκων της γειτονιάς. Η ώρα είναι τρεις&μισή τα ξημερώματα

~Κλείνω τα μάτια..~

Δύο γυναίκες το πρωΐ πριν πάνε στη δουλειά, κάθονται σ'ένα τραπεζάκι μιας άδειας καφετέρειας για να καπνίσουν. Απέναντί τους οι πολύχρωμες ταμπέλες των εμπορικών καταστημάτων στριφογυρίζουν προκαλώντας μία χρωματική φλυαρία, η οποία με τον αέρα μεταφέρεται στα στόματα των δύο γυναικών. Θέμα συζήτησης : Γιατί αυτοκτόνησε η αγάπη τρεις&μισή τα ξημερώματα.

Μικρά Αγγλία εν Ελλάδι!

Ανεκπλήρωτος έρωτας που σε οδηγεί σε ολοκλήρωση και ολοκληρωμένος έρωτας γεμάτος κενά...

Η ζωή είναι αυτή!

Διακαής πόθος..

Μερικοί μικροί τελικά έχουν μεγάλες αποθήκες φύλαξης συναισθημάτων!!!!
Ελάχιστοι είναι οι προνομιούχοι που έχουν το δικαίωμα να εισέλθουν...
Είσαι ευπρόσδεκτη πάντα..
Στο ξαναλέω, δεν είναι η καθημερινότητά  μου που με κουράζει περισσότερο...όσο το ότι ποτέ δε θα με ξεκουράσει ένα δικό σου χάδι...
Μου έφτανε να πάρω μία απάντηση..
Δεν έχω την απαίτηση να τα βροντήξεις όλα και να πορευθείς μαζί μου..
Αυτός είναι απλά ένας διακαής πόθος..
Μία συντροφική ζωή μαζί σου..
Σ'αγαπώ..

Πρόσω ολοταχώς..

Η ζωή έχει το χρώμα που της δίνεις..σκοπός δεν είναι να κρατάς μέσα σου αυτά που σε μαυρίζουν ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ τα ξεστομίζεις για να δώσεις φως στον εσωτερικό σου κόσμο..
έφυγα από τη δουλειά μου κι από την πόλη που μεγάλωσα για να πάω να βρω ποια είμαι..
σίγουρα θα΄χει θάλασσα εκεί που θα περάσω τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου..
μ'αρέσει η θάλασσα..με ηρεμεί..
Οι γονείς μου αφού με μάλωσαν, έκλαψαν και στο τέλος κατάλαβαν ότι αυτό που ζω δεν είναι ζωή κι ότι πλέον μεγάλωσε το μικρό τους κοριτσάκι με αγκάλιασαν και μου χτύπησαν την πλάτη επαινετικά κι υποστηρικτικά!
Κάποια στιγμή που θα βρω κι ένα συντροφάκι που θα μ'αγαπά πραγματικά γι'αυτό που είμαι και θα θέλει να κάνει οικογένεια μαζί μου θα τους πω περισσότερες πληροφορίες για τα προσωπικά μου..έχουμε χρόνο ακόμα..σιγά σιγά!!
Κι όλα αυτά ξεκίνησαν από τη στιγμή που άνοιξα το στόμα μου και βγήκαν ξεχασμένα πολύχρωμα κοράλλια  από το βυθό της καρδιάς μου..μπορεί να μην αρέσουν σε όλους..δεν είναι υποχρεωτικό να αρέσουν σε όλους...αλλά είναι δικά μου πολύτιμα κομμάτια, που τα σκόρπισα τόσο μα τόσο πολύ που μου πήρε καιρό να τα μαζέψω και να "ξαναδημιουργήσω" το εγώ μου και φυσικά με τη βοήθεια αρκετών ψυχοθεραπευτικών βιβλίων! Όσο είμαστε μικροί ακόμη τα θέλω μας είναι μικρά...όσο μεγαλώνουμε,όμως, γίνονται μεγαλύτερα και μεγαλύτερα και μεγαλύτερα κ.ο.κ.
Κανείς δε θα με πιάσει τελικά από το χέρι να με πάει εκεί που θέλω να πάω..μόνη μου όπως και τόσα χρόνια βέβαια πρέπει να σηκωθώ, να σκουπίσω τα δάκρυά μου και να κάνω μία νέα αρχή!
Πλέον τα λόγια δεν έχουν σημασία..αυτό που είναι πραγματική ζωή βρίσκεται στις πράξεις των ανθρώπων!
1,2,3.....πάμε!