Τίποτα..

Αν κάτι δε σου πάει καλά, αυτό ήταν! Δε σε θέλει με τίποτα..
Αναποδιές κι ανησυχίες..πολλές από δαύτες..
Κουράστηκε το μυαλό μου..Δεν μπορώ την τεθλασμένη γραμμή..
Με ευχαριστεί μια απλή ευθεία..Όπως αυτή του άρρωστου σε κώμα..
Βαθιά ρωγμή χωρίς επούλωση..
Αναθεματισμένο μου φεγγάρι πώς ξεγελά έτσι η όψη σου!
Δε θέλω να μιλώ, να ακούω, να αισθάνομαι..τίποτα..
Σαν την κουρελιασμένη μου προσωπικότητα..Άχρωμη, άοσμη, άνοστη..
Κατακόρυφη βουτιά στη δυστυχία μου, κάνει η άτιμη σβησμένη ελπίδα και γελά!
Πού η ζωή και πού τα όνειρά μου;
Σαλπάρησαν με το τελευταίο της γραμμής..
Μήτε δάκρυ να κυλήσει, μήτε χέρι να κουνήσω για αντίο δεν μπορώ..δεν έχω το κουράγιο..
Φυλακισμένη μου χαρά πότε θα ελευθερωθείς;