Η τέχνη και ο Θάνατος..

..."Θέλοντας, και μη, μπροστά της είχα αυτό το συναίσθημα. Η ζωή ήταν ωραία γιατί υπήρχε αυτή η μάντισσα. Η παρουσία αυτής της γυναίκας μού ήταν κάτι σαν όπιο- πιο αγνό, πιο ελαφρύ, αν και λιγότερο απ'το άλλο. πάντως ήταν πολύ πιο βαθύ, πιο ευρύ, και ύψωνε αλλιώτικες αψίδες στα κύτταρα του νου μου. Αυτή η ενεργητική κατάσταση πνευματικής ανταλλαγής, αυτή η ανάφλεξη άμεσων και απειροελάχιστων κόσμων, αυτή η δυνατότητα να ζήσω άπειρες ζωές, που η προοπτική της μού ανοιγόταν από αυτή την γυναίκα, όλα αυτά τελικά πρόσφεραν διέξοδο στη ζωή μου και λόγο ύπαρξης σ'αυτόν τον κόσμο. Γιατί τη ζωή μπορεί κανείς να τη δεχτεί μόνο αν είναι μεγάλος, αν νιώθει πως βρίσκεται στην αρχή των φαινομένων, τουλάχιστον ορισμένων. Μόνο ένα πράγμα είναι ενθουσιαστικό στον κόσμο: η επαφή με τις δυνατότητες του πνεύματος. Ωστόσο μπροστά σ'αυτή την μάντισσα παρουσιάζεται ένα αρκετά παράδοξο φαινόμενο: δεν νιώθω πια την ανάγκη να είμαι δυνατός, ούτε ευρύς. η γοητεία που ασκεί πανω μου είναι δυνατότερη από την περηφάνια μου, μου αρκεί κάποια στιγμαία περιέργεια. Μπροστά σάυτή την μάντισσα είμαι έτοιμος να απαρνηθώ τα πάντα: περηφάνια, θέληση, νοημοσύνη. προπάντων τη νοημοσύνη, αυτή τη νοημοσύνη που είναι το μεγάλο μου καμάρι.Εννοείται πως δεν αναφέρομαι σε κάποια λογική ευστροφία του νου, στην ικανότητα για γοργόστροφη σκέψη και για αστραπιαία δημιουργία σχημάτων στο περιθώριο της μνήμης. Μιλώ για μια υπόγεια διείσδυση του κόσμου και των πραγμάτων - διείσδυση συχνά μακροπρόθεσμη, που δεν χρειάζεται να υλοποιηθεί προκειμένου να ικανοποιηθεί και που φανερώνει βαθύτατες πτυχές του πνεύματος[..] Εγώ ξέρω σε ποιο καθαρτήριο θα ξαναβρώ αυτή τη γυναίκα[..]