Δώρο...

Ώρες ώρες εαυτέ μου πνίγομαι στον ύπνο μου..
Πνίγομαι ενώ κολυμπάω στη φουρτουνιασμένη σου θάλασσα..
Πόσο θα'θελα να μπορούσα να σε κλέψω, έστω για μιαν ανάσα μόνο
και μετά να σ'επέστρεφα πίσω..δίχως λύτρα..δίχως αντάλλαγμα..
παρά μόνο δυό βουλίτσες..
Να μπορούσα να σε κλέψω από κακιές αρρώστιες.. από εγωϊστές τυρράνους..
από καταδικασμένες επιθυμίες φοβισμένων ανθρώπων..από δύστροπους
εργοδότες με μηδέν αίσθηση χιούμορ..από ανυπόφορες τσιρίδες
λιλιπούτειων ανθρώπων..από στοιχειωμένες σκέψεις περασμένων εραστών..
από αμφίρροπες ψυχές με πολλά κόμπλεξ και πολλές φοβίες..
από επικίνδυνα μυαλά με αθώα βλέμματα..από οτιδήποτε σε φθείρει..
Μακάρι...
Να μπορούσα να σε πάω σ'ένα μέρος με πολλά κι έντονα χρώματα..όπου η θερμοκρασία θα'ταν ιδανική ώστε να φοράς αέρινα λευκά ρουχαλάκια..όπου θα συναντούσαμε στο δρόμο μας μόνο χαμογελαστές φατσούλες..όπου ο αέρας θα'ταν πιο φρέσκος και οι μυρωδιές της φύσης θα ευωδίαζαν..όπου θα μπορούσες να κυκλοφορείς ξυπόλητη κι ελεύθερη..όπου θα το ξημέρωνες διασκεδάζοντας και δε θα σ'ένοιαζε τίποτα και κανένας..όπου το γαλάζιο της θάλασσας θα γινόταν ένα μ'αυτό τ'ουρανού..όπου τα φαγητά δεν θα είχαν θερμίδες και τα ποτά δε θα μας μεθούσαν..όπου θα'σουν ο εαυτός σου..
Μακάρι..Μ'ακούς;
Μακάρι να μπορούσα να σου κάνω ένα τέτοιο δώρο..εαυτέ μου..

Ξεσκονίζοντας τα παλιά μου τετράδια βρήκα κι
ένα παλιό γράμμα μου που ποτέ δε διαβάστηκε απο'σένα...


"Με πονάει πολύ αγαπημένε μου, που δε θα διαβάσεις
ποτέ αυτά τα λογάκια. Αναπόλησα μία προς μία τις στιγμές μου
μαζί σου και ήδη αισθάνομαι το κενό μέσα μου..
Ήθελα για τελευταία φορά να σου δείξω το χρώμα του
ήλιου όταν μας αποχαιρετά, αλλά μετά θυμήθηκα πως το
ίδιο χρώμα έχει πάρει, πλέον, κι η μορφή σου..
Κουρνιάζω το σώμα μου στο κρεββάτι μήπως και
δε χωρέσεις κάπου εκεί στα όνειρά μου..ιδρωμένα όνειρά μου...
Τοσο καιρό, η αφελής, ήλπιζα πως δε θα έρθει ετούτη η
ώρα, μα εσύ εδώ και καιρό μου φύλαγες τους τίτλους τέλους για επιδόρπιο..
Με πονάει πολύ αγαπημένε μου, που δε θα νιώσεις
ποτέ σου το πόσο πολύ σ'αγάπησα..πολύ..
Όσο κι αν πλυθώ, καλέ μου, δε φεύγει η μυρωδιά
σου από πάνω μου. Ούτε κι αν πασχίζω με την οδοντόβουρτσα
μπορώ να εξαφανίσω τη γεύση σου..τη γλυκιά σου γεύση..
Αλωνισμένο χωράφι που δε θα το σπείρει ποτέ κανείς η καρδούλα μου...
Τρέχω προς τα εσένα και σου φωνάζω γύρνα,
μα πότε έφτασες τόσο μακριά μου και δε μ'ακούς;
Τί ωραία θα'ταν να'μασταν πάλι μαζί!
Έχω ακόμα να σου δείξω τόσα πράγματα,
να σου αφηγηθώ τόσες ιστορίες, να προσπαθήσω για'μας..
Είναι τόσο νωρίς...
Με πονάει πολύ αγαπημένε μου, που θα πρέπει να γνέψω
συγκαβατικά στις επιθυμίες σου και να
σου πω "πήγαινε και μη φοβάσαι..πάντα εδώ θα'μαι.."
Μόνο το α μου βγαίνει ή το ίο, δεν τολμώ να πω ολόκληρη τη λέξη..."

Ενός λεπτού σιγή για τα πεθαμένα συναισθήματα....

Σκόρπιες σκέψεις..

Προσπαθώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία
φορά που έπραξα δίχως να σκεφτώ..
Άδικα ψάχνω στο ημερολόγιό μου..
Μονίμως μια στολή σχιφτή φορώ
σαν αυτές που φοράνε οι δύτες..
Νομίζω πως με σφίγγει τόσο πολύ που
τσιτώνει τη φλέβα που'χω κάτω από το δεξί μου μάτι..
Λέξεις συγκεχυμένες στο μυαλό μου,
όπως φόβος,αγάπη,σκοτάδι,μοναξιά...
Θέλω να πάρω ένα κορδόνι και να
τις δέσω όλες μαζί..Μα που!
Η μια απο'δω, η άλλη απο'κει το μόνο
που καταφέρνουν είναι να εντείνουν
το χάος στον εγκέφαλό μου..
Στίχοι κολλημένοι στο στόμα μου από μικρό παιδί
"Τόσο πολύ σ'αγαπώ που μπορεί
και να μάθω μακριά σου,
για'σένα να ζω..
Τόσο βαθιά σ'αγαπώ που μπορεί
και ν' αντέξω μακριά σου να ζω.."
Λόγια να με συνοδεύουν μια ζωή
"Είχα ξεχάσει ποιον αγαπώ, μα ποτέ μου
δεν ξεχνούσα την αγάπη μου γι'αυτόν.."
Πεποιθήσεις μέσα μου που δεν αλλάζουν
"Όσο κι αν ισχυρίζονται πολλοί πως ο
καθένας μας είναι η ίδια του η μοίρα,
μέσα μου το κοριτσάκι που κρύβω
πιστεύει το αντίθετο.."
Πικραμένη μου ποιήτρια που'χασες
μέσα σε μια στιγμή τον εγωϊστή
εκείνο μάγο ψιθυρίζοντάς του
"Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου χάρισε η νύχτα τ'αστέρια.."
Η φιλενάδα μου η Αλκυόνη θα'λεγε
"Γιατί να'μαι πάντα εγώ αυτή που
θα κρατά τις τσίλιες κι όχι αυτή που
θα κάνει την υπέρβαση;.."
Ανησυχίες μου που δε μ'αφήνεται να
ηρεμήσω και τελευταίως νιώθω τα χέρια σας
στο λαιμό μου να με πνίγουν..
Κι εσύ μαύρο μου φεγγάρι..εσύ!
Μ'άφησες στα σκοτάδια να χαθώ
μολονότι μια ζωή θα ψάχνω το φως σου..
"Μήτε Ανατολή γυρεύω
μήτε Δύση λαχταρώ...
αν τα μάτια σου δε συναντήσω
το γέλιο μου πού θα ξαναβρώ..."

Προτεραιότητες..

Στης ζωής το μονοπάτι κάποια στιγμή συναντάς μία διαστάυρωση..
Με βάση τον κανόνα ο "από δεξιά"(δεξιά συμβολίζουμε το καλό)
έχει προτεραιότητασε σχέση με τον "από αριστερά"
(αριστερά είναι η καρδιά..καρδιά μου) ερχόμενο!
Προτεραιότητες, λοιπόν, στου ταξιδιού μας τη διαδρομή
που βασίζονται από τούτες η πορεία του καθενός...
Πότε το καλό και πότε η καρδιά...
Πότε γίνονται λάθη και πότε εξελίσσονται σε πάθη...
Πότε τα πας καλά και πότε αρπάζεις αυτόβουλα την προτεραιότητά σου..
Πότε σκέφτεσαι σωστά και πότε το μυαλό σου
παίζει 21 με το "κακό" και πάντα χάνει...
Πότε κλαίς με λυγμούς και πότε γελάς μέσα απ'την καρδιά σου...
Πότε γεννήθηκες και πότε σε συνάντησα...
Πότε ουρλιάζω και πότε δεν βγαίνει ούτε κιχ! από μέσα μου...
Πότε θα σε ψάξω και πότε άραγε θα σε βρω...
Πότε το χέρι σου θα κρατώ και πότε στα μάτια θα σε κοιτώ..
Πότε εγώ θα σκέφτομαι και πότε εσύ απλά θα με καταλαβαίνεις...
Πότε άρχισε και πότε τόσο απλά τελείωσε..
Να θυμάσαι πάντα πως δεν μπορούμε να θυμόμαστε τα πάντα..Δυστυχώς..

"Ξενάκι είμαι να τους πεις..."

Απουσία..

Για σήμερα, μόνο, τίποτε δεν είναι πιο όμορφο
από το κρατάμε άσβηστη μέσα μας λίγη από την
παιδική μας αφέλεια..ίσα ίσα να μας δίνει κουράγιο
καθώς μας γλύφει ο χρόνος, αφήνοντας πάνω μας
εξωτερικά κι εσωτερικά τα σημάδια του...

Ψέματα, τόσα ψέματα...

Νομίζω πως κι η ανάσα μου άρχισε να με βαριέται
καθώς χορεύω μονότονα κείνο το μπλουζ με την απουσία σου..