Ξεσκονίζοντας τα παλιά μου τετράδια βρήκα κι
ένα παλιό γράμμα μου που ποτέ δε διαβάστηκε απο'σένα...


"Με πονάει πολύ αγαπημένε μου, που δε θα διαβάσεις
ποτέ αυτά τα λογάκια. Αναπόλησα μία προς μία τις στιγμές μου
μαζί σου και ήδη αισθάνομαι το κενό μέσα μου..
Ήθελα για τελευταία φορά να σου δείξω το χρώμα του
ήλιου όταν μας αποχαιρετά, αλλά μετά θυμήθηκα πως το
ίδιο χρώμα έχει πάρει, πλέον, κι η μορφή σου..
Κουρνιάζω το σώμα μου στο κρεββάτι μήπως και
δε χωρέσεις κάπου εκεί στα όνειρά μου..ιδρωμένα όνειρά μου...
Τοσο καιρό, η αφελής, ήλπιζα πως δε θα έρθει ετούτη η
ώρα, μα εσύ εδώ και καιρό μου φύλαγες τους τίτλους τέλους για επιδόρπιο..
Με πονάει πολύ αγαπημένε μου, που δε θα νιώσεις
ποτέ σου το πόσο πολύ σ'αγάπησα..πολύ..
Όσο κι αν πλυθώ, καλέ μου, δε φεύγει η μυρωδιά
σου από πάνω μου. Ούτε κι αν πασχίζω με την οδοντόβουρτσα
μπορώ να εξαφανίσω τη γεύση σου..τη γλυκιά σου γεύση..
Αλωνισμένο χωράφι που δε θα το σπείρει ποτέ κανείς η καρδούλα μου...
Τρέχω προς τα εσένα και σου φωνάζω γύρνα,
μα πότε έφτασες τόσο μακριά μου και δε μ'ακούς;
Τί ωραία θα'ταν να'μασταν πάλι μαζί!
Έχω ακόμα να σου δείξω τόσα πράγματα,
να σου αφηγηθώ τόσες ιστορίες, να προσπαθήσω για'μας..
Είναι τόσο νωρίς...
Με πονάει πολύ αγαπημένε μου, που θα πρέπει να γνέψω
συγκαβατικά στις επιθυμίες σου και να
σου πω "πήγαινε και μη φοβάσαι..πάντα εδώ θα'μαι.."
Μόνο το α μου βγαίνει ή το ίο, δεν τολμώ να πω ολόκληρη τη λέξη..."

Ενός λεπτού σιγή για τα πεθαμένα συναισθήματα....