Μήπως εμείς οι ονειροπόλοι είμαστε
λιγουλάκι παρανοϊκοί;
Φεύγοντας από το σπίτι καμιά φορά
ξεχνάω να φορέσω την ψυχή μου..
Την αφήνω, άθελά μου, μόνη της στο δωμάτιό μου
μέσα στο σκοτάδι κι όταν γυρίζω είναι ήδη
πολύ αργά για να την καλμάρω από το κλάμμα..
Τί ωραία κι ανάλαφρα που αισθάνεσαι χωρίς
φωνούλες στ'αυτάκια σου και σκιές στα ματάκια σου..
Νιώθω πολύ κουρασμένη, όμως..
Δεν τολμώ να κλείσω τα ματοτσίνορά μου, φοβάμαι..
Εμένα φοβάμαι..
Πόσες ζωές πρέπει να περάσουν, ε;
Πάμε πάλι απ'την αρχή..
Μήπως εμείς οι παρανοϊκοί είμαστε
λιγουλάκι ονειροπόλοι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου