Σαν ποταμός...

Χαμογέλα μου με οποιοδήποτε τίμημα..
Αισθάνομαι πως όταν σου δίνω το χέρι μου ν'ανέβεις σαν
να με σπρώχνεις άθελά σου προς τα κάτω και το αντίστροφο..
Σαν παιδί δεν τρελαινόμουν για την τραμπάλα, αντιθέτως ψοφούσα
για τον κροκόδειλο μια ομαδική κούνια όπου ένας μας έσπρωχνε
κι οι υπόλοιποι πέντε καταπίναμε λαίμαργα τον αέρα..
Επίσης έσπασα δυο φορές το δεξί μου χέρι
και πάμπολλες φορές του'χω βάλει επίδεσμο.
Μια φορά έπαθα διάστρεμμα στο αριστερό μου πόδι
και δυο φορές ράμματα στο κεφάλι...Δύο σφραγίσματα
στα δόντια και μία ελαφράς μορφή ουρολοίμωξη
πολύ αργότερα απ'όλα τα προηγούμενα!
Στην Ε' Δημοτικού στην κεντρική πλατεία του χωριού
ξέχασα τα λόγια από το ποίημα που έπρεπε ν'απαγγείλω
κι η μανούλα μου ήθελε να με σφάξει απ'την ντροπή της..
Ένα χρόνο αργότερα μαζί με μια συμμαθήτριά μου γράψαμε
το "θεατρικό σκετς" <<Ραντεβού στα σκουντουφλά>> και το
ανεβάσαμε μαζί όλη η τάξη κι είχε τεράστια επιτυχία..
Πιο μικρή ενώ γυρνούσαμε από μια εκδρομή με μεγάλους και 10 λεπτά
έξω απ'το χωριό δεν άντεξα και κατούρησα πάνω στη φούστα της μαμάς...
Δεν άντεχα αφού!!!
Σε όλες τις εκλογές έβγαινα είτε πρόεδρος είτε στο 5μελές
και τις δύο τελευταίες τάξεις του γυμνασίου ήμουν και στο 15μελές..
Στην πρώτη λυκείου ομολόγησα στην ώρα των θρησκευτικών ότι ο Σωκράτης πέθανε πίνοντας κύμινο (αντί κονίου που είναι το σωστό) κι όλοι κατάλαβαν τότε πόσο πολύ μου αρέσουν οι κεφτέδες..
Την ίδια χρονιά κάναμε κοπάνα εγώ, η Έφη κι η Γιώτα
και πήγαμε στη Θεσ/νίκη με το τρένο..
Μετά από δύο χρόνια χοντρύναμε τις κοπάνες μας
πηγαίνοντας στο σπίτι της Έφης και βλέπαμε τσόντες πίνοντας ρετσίνες
ενώ η μαμά της κοιμόταν στην κρεββατοκάμαρα κι όταν ξυπνούσε
της λέγαμε ότι βλέπαμε "μπάλα" κι αυτή τάχα μας πίστευε..
Κι εντάξει το παραδέχομαι δεν ξέρω να βγαίνω στην αγορά..
Τα περισσότερα ρούχα μου τα παίρνει η μανούλα μου..Είμαι μικρή αφού!
Ουφ τα'πα!Δεν έχω κάτι άλλο να δηλώσω..ακόμα!
Χαμογέλα μου..μην ξεχνιέσαι..