Θέατρο παραλόγου..

Μόνο η αμφιβολία μένει...
Μήπως αν έκανα εκείνο
κι όχι το άλλο να'ταν διαφορετικά..
Κι ήσουν εσύ τότε σ'ένα τηλεφώνημα
που μου'πες πως η ζωή είναι σαν ένα
βάζο με μαρμελάδα, που πρέπει να
βουτήξω το δάχτυλό μου μέσα και να τη γευτώ...
Θέλω να κυλιστώ σ'ένα πελώριο λιβάδι
με μαργαριτούλες και παπαρούνες και κείνα
τα μωβ τα πως τα λένε(;) και να με καίει ο ήλιος...
Μα είμαι σίγουρη πως θα γεμίσω αγκάθια..
Θέλω τη χαρά μου σαν ένα φουλ ημερήσιο μενού
σε ξενοδοχείο πέντε αστέρων κι όχι σαν μια
φτωχή ημιδιατροφή σε ενοικιαζόμενο δωμάτιο
κλεισμένο όπως όπως με εισητίρια κοινωνικού τουρισμού...
Εγώ δεν ήμουν έτσι...
Θέλω να πάω στο νοσοκομείο και να μου κάνουν
ανακύκλωση το αίμα μου μπας και φύγει τούτη
η δυστυχία κι η γκρίνια..
Να μου χώσουν κι έναν ορό ευτυχίας κι αυτό ήταν..
Ξου ξου ο κακός μου εαυτός..
Να φωνάξω δυνατά "Ένοχη κε. Δικαστά, ΝΑΙ!
Πήρα εκείνο το περίστροφο και τις έβαλα όλες απέναντί μου..
Και τη μιζέρια και τη γκρίνια και τη δυστυχία και την κακοδιάθεση
και τη λησμονιά και την μοναξιά και φυσικά τελευταία την ανάμνησή σου..
Κρότος και μετά παύση...Μεγάλη παύση..Δηλώνω ένοχη.."
Άντε ρε ήλιε, βόηθα κι εσύ λίγο την κατάσταση...
Μόλις τα βλέπεις σκούρα εξαφανίζεσαι...
Και δώστου η βροχή και μέσα και έξω..

Υποκλίνομαι μπροστά σας και σας καλυνηχτώ,
τελείωσε η παράσταση για απόψε...