Αφορμή κ αιτία..

Σ'χω κλέψει τόσες φορές στα όνειρά μου
που νιώθω πως σε ξέρω αιώνες..
Έτσι αισθάνομαι ακούγοντας αυτό το κομμάτι...

Δεν είναι η καθημερινότητα μου αυτό που με κουράζει περισσότερο
όσο το γεγονός πως ποτέ δε θα με ξεκουράσει ένα δικό σου χάδι..
Στοιχηματίζω εαυτέ μου ό,τι έχω και δεν έχω πως θα σε πετυχαίνω κάθε φορά..
Δε θα σ'αφήσω να χαθείς ποτέ όσες ζωές κι αν χαραμίσω..
Ακόμα κι ανάμεσα σε εκατομμύρια ίδια σύννεφα είμαι σίγουρη πως θα ξεχωρίσω το δικό σου..

Μπροστά οδηγός μου εσύ κι εγώ πιστά ακόλουθός σου..
Είσαι ένα κομμάτι του εαυτού μου που πολύ θα ήθελα να το γευτώ σε τούτο το ταξίδι,
γιατί ταξιδευτές δεν είμαστε άλλωστε εαυτέ μου?

Όσο άτυχη κι αν είναι η ενέργεια αυτού του κειμένου δεν μπορεί να μείνει αθέατο...
Άλλωστε εαυτέ μου μπορείς να κρύψεις τον ήλιο όταν ανατέλλει ή μήπως την πανσέληνο σαν φέγγει?
Ποικίλλα συναισθήματα μ'ανάμεικτες γεύσεις..θα με λυτρώσει περισσότερο ένα δικό μου δάκρυ ή καλύτερα ένα δικό σου χαμόγελο?

Αόρατη μορφή που περιπλανιέται στα στενά της καρδιάς σου....
της ψυχής σου....
του μυαλού σου....