λΌλα..

Λόλα να ένα μήλο!
Λόλα να ένα μήλο!

Κι άρπαξε η Λόλα με τα τρυφερά χεράκια της
και γεύτηκε το μήλο που της τάξανε..

Ξαφνικά, η Λόλα στέκεται κάτω από κάτι
κόκκινα φανάρια και ήξερε πολύ καλά πως
μέχρι αυτά να γίνουν πράσινα θα΄πρεπε να
σκεφτεί ότι θα περάσει το δρόμο αφήνοντας
πίσω της οτιδήποτε αγνό και τρυφερό, ακόμη
και το φαγωμένο μήλο..

Ό,τι την έκανε να κλάψει, να γελάσει, να ερωτευτεί,
να πονέσει, να αισθανθεί, να πληγώσει αλλά κυρίως
να πληγωθεί, να δώσει αλλά και να πάρει, να ζήσει..
να πεθάνει..ν'αναστηθεί..να ξαναξεκινήσει..
Όλα αυτά κι άλλα τόσα ήταν αυτό το μήλο,
ο καρπός της γλυκόπικρης ζωής της Λόλας..

Η οποία χτενίζοντας τα άσπρα, πλέον, λιγοστά
μαλλάκια της, έβλεπε έξω από το παράθυρο τα
κοριτσάκια της γειτονιάς της να παίζουν το
γνωστό παιχνίδι 'μήλα' μη μπορώντας να συγκρατήσει
πια ένα δάκρυ..

Τελικά ποιός ήταν αυτός που της έδωσε το μήλο;
Ξέρει πως η απάντηση θα της δοθεί σύντομα απ'Αυτόν ψηλά..

Αντίο Λόλα..