Ακούς τα όνειρά μου;

"Κυλούν οι μέρες κι οι άτιμες νύχτες
μα εμένα δε μ'αγγίζουν..
Περνούν από δίπλα μου και με κοροϊδεύουν
μα εμένα δε μ'αγγίζουν..
Αυτά που θέλω να σου πω τα χάραξα
σε μια αμμουδιά κι ήρθε η θάλασσα..
Μενόμενη θάλασσα που'ρθε και τα ρούφηξε
μέσα της, μα αυτά από πείσμα γείναν τα πιο
εντυπωσιακά κοράλλια του βυθού..
Βυθίζομαι στην ιδέα σου κι έχει περάσει καιρός..
Τόσος καιρός που βλέπω τη διαφορά και πληγώνομαι..
Πληγώνομαι που δεν μπορώ να σε πάρω αγκαλιά
και να σου σβήσω την πικρία και τη λύπη..
Να την πάρω αυτήν τη λύπη και να τη βασανίσω..
Όπως βασανίζομαι κρατώντας το στόμα της σκέψης μου
κλειστό, γιατί τα χνώτα της είναι τόσο βρώμικα που
ντέπομαι μη και τα μυρίσεις..
Τί ωραία που μυρίζεις όταν γελάς!
Γελάω γιατί θα πιω χίλια θαρρετά κι άλλα
τόσα όμορφα λόγια και θα'ρθω να σε βρω..
Εσένα που θα βρω κι ας μη με θυμάσαι..γαλήνη μου..
Μου φτάνει μέσα μου που ζεις και γαληνεύω..
Ακούς τα όνειρά μου;"

Μικρή συμφωνία..

Μου λείπεις..
Σε χρειάζομαι..
Νιώσε με..
Σσσσσ..
Μην αφήσεις τη σκέψη σου να μου πει κάτι..
Ξέρω που θα σε βρω..
Θα'μαι εκεί και θα σε περιμένω..
Έλα σιγά σιγά..

Χρώμα..

Λέω να πω μια ιστορία σήμερα...για δυο πουλιά, μια θάλασσα κι έναν ουρανό..
Πώς να ξεκινήσω όμως?
Άσε που μου'χει κολλήσει στο μυλό κι η έκφραση πως η στενοχώρια είναι
ο χώρος αναμονής της ευτυχίας..Εσύ μου το'πες ή το διάβασα κάπου;
Δεν έχει σημασία...
Και μια παραλλαγή του κομματιού της Χαρούλας..
Όλα μου θυμίζουν,
απλά κι αγαπημένα
πράγματα δικά μου καθημερινά...
το πόσο ανικανοποίητο πλάσμα είμαι...
Είναι κατάρα, τελικά, να σκέφτεσαι, ε;
Βλέπω τα "Φιλαράκια" το Σαββ/κο και λέω πόσο ευτυχισμένη είναι η Φοίβη;
Smelly cat και πάλι smelly cat...
Anyway, τί έλεγα;Α, ναι ήθελα να πω μια ιστορία..
Ήτανε κάποτε, λοιπόν, ένα χρώμα...ιριδίζον! Πότε γινότανε μωβ λιλά και πότε μωβ σκούρο με μια υποψία μπλε! Που λες τα χρώματα ανάλογα με το πως θα τα φωτίσεις
τέτοια απόχρωση θα σου δώσουν, εξού κι η έκφραση ό,τι δίνεις παίρνεις...
Δε θεωρώ κακό το μωβ σκούρο που μπλελίζει, γιατί είμαι σίγουρη πως ο φακός αυτού που το κρατά έχει λιγομένες μπαταρίες...Είτε ο φακός ήτανε ελλατωματικός εξ'αρχής είτε αυτός που τον κρατά δεν τον προσέχει..Με τίποτα, πάντως, δε φταίει το ίδιο το χρώμα..
Μα και το μωβ λιλά δεν είναι τυχαίο..Εκείνο το μωβ το καταπληκτικό, που'χουν κάτι λουλούδια στα νησιά..Πώς τα λένε ρε γαμώτο; Σπάω το κεφάλι μου εδώ και μέρες..Εκείνο θαρρώ πως δε θέλει τεχνητά μέσα (βλέπε φακούς), παρά μόνο το χάϊδεμα του ήλιου για ν'αναδειχτεί..Και ποιός βαστά τον ήλιο για να το αναδείξει, μου λες; Άδεια η πόλη, που πήγαν όλοι..που λέει κι ο Βασίλης..
Στο θέμα μας πάλι..
Αυτό που λες, το καταπληκτικό ιριδίζον μωβ χρώμα ξεκίνησε ένα ταξίδι..Ξέρεις υπάρχουν δύο ειδών ταξίδια, αυτό που κάνεις για διακοπές (που σημαίνει πως απλώς διακόπτεις κάτι για λίγο,με σκοπό να το ξαναρχίσεις) κι αυτό που κάνεις με προοπτική ν'αλλάξεις τη ζωή σου για μεγάλο χρονικό διάστημα...
(Δε μου βγαίνει η ιστορία, ε; Όλο κοιλιές κάνω..Χριστέ μου τι λογοδιάρροια μ'έπιασε!Ποιόν εμένα!)
Ξεκίνησε, λοιπόν, ένα ταξίδι όχι για διακοπές..Είχε στόχο να βρει το χρώμα εκείνο με το οποίο και τα δυο μαζί δίνουν το χρώμα του Παραδείσου..
Μάζεψε τα πράγματά του σ'ένα σάκο, αποχαιρέτησε τη χρωματιστή του οικογένεια και τους χρωματιστούς φίλους του κι έφυγε..Προορισμός δεν υπήρχε, αλλά αφετηρία είχε σίγουρα ένα ανασφαλές κι άνοστο "σήμερα"..
Στο δρόμο πηγαίνοντας οι σκέψεις του χρώματος σαν μια παλέτα χρησιμοποιημένη από μεθυσμένο ζωγράφο..Πόσο να βαστάξει κι η καρδούλα του, άρχισε να κλαίει...Τέτοια δάκρυα με τόση ορμή που έγιναν βροχή και καθάρισαν τη χρησιμοποιημένη παλέτα...
Όταν ξύπνησε το χρώμα μας, γιατί στο ταξίδι κουράστηκε, δεν το πίστευε. Φαντάσου από ένα ουράνιο τόξο να λείπει μια σειρά..Απίστευτο που είχε βρει το κουράγιο ν'αποκολλήσει απ'όλα εκείνα που το δέσμευαν και να πορευθεί μοναχό του..
Κάθε αρχή, λέει, και δύσκολη..Μέχρι να βρει σπίτι, να τακτοποιηθεί,να βρει δουλειά να κάνει και καμιά γνωριμία ζορίστηκε πολύ..Η καινούρια πόλη που έμενε καλή, μα κάτι τη θόλωνε...Θέλεις η σκέψη των κοντινών του ανθρώπων ή μήπως η απαισιόδοξη πλευρά της ζωής πως πάντα θα παρέμενε ένα θαμπό ιριδίζον μωβ χρώμα; Ποιός το ξέρει..
Ένα βράδυ πήγε για ποτάκι με τους καινούριους φίλους του και δώστου γέλια και δώστου κέφι, το'νιωθε κάτι επρόκειτο να συμβεί..Όντως κάποια στιγμή εμφανίστηκε ο Κος. Κόκκινος! Μα τί χρώμα..Τί λάμψη..Φινετσάτος, κομψός,,Ναι, ο Κος. Κόκκινος ήτανε το άλλο του μισό..Το κατάλαβε απ'την ώρα που τον είδε..Δεν έχει σημασία πώς γνωρίστηκαν, τί έλεγαν, που ήπιαν απ'το ίδιο ποτήρι τη ζωή και γεύτηκαν αντιστοίχως τους καρπούς των ενδόμυχων σκέψεών τους... Αυτό που έχει σημασία είναι πως κάποιος κούνησε το ραβδάκι του εκείνο το βράδυ κι έγινε το μαγικό...
Κι ο χρόνος κυλούσε κι οι δυο ερωτευμένοι σε σημείο που έμειναν και μαζί...Όλα φάνταζαν τέλεια, κάποιος θα΄λεγε ότι άγγιζαν μέχρι και την απόλυτη ευτυχία..Συνέχιζε αστραφτερός ο Κος. Κόκκινος κι έμενε το ιριδίζον μωβ μας χρώμα κοντά του να τον καμαρώνει...Άλλωστε το Παραδεισένιο χρώμα είναι υποκειμενικό..Δεν υπάρχει στην καλλιτεχνική ορολογία τούτη η απόχρωση..
Οπότε κι η ιστορία μου εδώ τελειώνει..Ο σκοπός επετεύχθει..Αυτός, όμως, που σκέφτηκε αυτό το τέλος κάτι έχασε απ'όσα είπα νωρίτερα..
Ένα ιριδίζον χρώμα είναι ένα κατά βάθος δυστυχισμένο χρώμα, γιατί δεν ξέρει την ταυτότητά του...Οι αποχρώσεις του παίζουν ανάλογα με το φωτισμό που προανέφερα..Όσο μεγάλη κι αν θεωρεί τη χαρά του δεν είναι μεγαλύτερη από ένα ξεφούσκωτο μπαλόνι ενός πετυχημένου πάρτι..Ξεχωριστό κι ιδιαίτερο αλλά δεν κρατάει για πολύ..
Μήπως τελικά δεν πρέπει να εστιάσει την προσοχή του τόσο σε άλλα χρώματα του συναφιού του;Μήπως το καλύτερο χρώμα που θ'αναδεικνύει για πολύ καιρό την ομορφότερη απόχρωσή του ιριδίζοντος μωβ μας χρώματος δεν είναι χρώμα, αλλά τελικά το ίδιο το φως;
Καμιά φορά νομίζουμε πως κοιτάμε μπροστά αλλά στην ουσία δεν βλέπουμε πιο μακριά απ'τη μύτη μας...Πορεύσου χρώμα μου με οδηγό τον ήλιο κι όχι τ'άλλα χρώματα..
Γιατί την πιο ωραία σου απόχρωση ακόμη δεν την έχεις δει...Μ'ακούς;