Κοπάνα..

Το να προσπερνάς τα προβλήματά σου
σε φέρνει αντιμέτωπη με το αβάσταχτο
κενό της μη λύσης τους..
Να κρατάς το κεφάλι ψηλά για να μη
δείξεις την αδυναμία σου και τελικά δεν
παίρνεις είδηση πόσο πολύ βαθαίνει η πληγή..
Μήπως η έκταση δεν παίζει ρόλο αλλά το
βάθος να είναι αυτό που σε βασανίζει;
Και νιώθεις πιο μόνη από ποτέ...
Ωραία ας παραδεχτώ ότι όντως έχω κατάθλιψη...και;
Πρέπει να απευθυνθώ σε κάποιον ειδικό ή
έτσι περιμένω απλά να περάσει σαν ένα κακό όνειρο;
Μα καλά κι εγώ τι σκεφτόμουν;
Θα΄μαστε μια ζωή όπως τότε;
Πόσο μου λείπουν η ανεμελειά κι η αφέλειά μας!
Ο μπερδεμένος ήχος των γέλιων μας..
Η πολύωρη παρέα των σιωπών μας..
Έλα να κάνουμε μια κοπάνα απ'όλα φιλεναδίτσα μου..
Πάμε να ξαναδούμε τους φοίνικες..
Γύρνα στήριγμά μου σε χρειάζομαι..φτάνει τόσο, καλά;

Κανείς..

Κανείς δε ζει μαζί μου,
μετράω τη δύναμή μου και ποιά!
πες μου ποιά σχέση μπορεί να με χωρέσει..
Mετράω τους έρωτές μου και ποιός!
άξιζε πες μου, με ποιον έγινα ένα για ποιον έχασα εμένα;
Κανείς κι ήρθανε τόσοι, κανείς δε μ'έχει νιώσει
εσύ ήσουν μονάχα αυτό που ακόμα θα'χα..

Για ποιόν έζησα..
Για ποιόν πέθανα..
Για ποιόν έφυγα..
Για ποιόν έμεινα..
Για ποιόν άρχισα..
Για ποιόν τέλειωσα..
Για ποιόν πρόλαβα..
Για ποιόν άργησα..

Κανείς δε ζει μαζί μου,
μετράω τη δύναμή μου και ποιά!
πες μου ποιά σχέση μπορεί να με χωρέσει..
Κανείς κι ήρθανε τόσοι, κανείς δε μ'έχει νιώσει
εσύ ήσουν μονάχα αυτό που ακόμα θα'χα..

Τι είμαστε τελικά;

Μήπως εμείς οι ονειροπόλοι είμαστε
λιγουλάκι παρανοϊκοί;
Φεύγοντας από το σπίτι καμιά φορά
ξεχνάω να φορέσω την ψυχή μου..
Την αφήνω, άθελά μου, μόνη της στο δωμάτιό μου
μέσα στο σκοτάδι κι όταν γυρίζω είναι ήδη
πολύ αργά για να την καλμάρω από το κλάμμα..
Τί ωραία κι ανάλαφρα που αισθάνεσαι χωρίς
φωνούλες στ'αυτάκια σου και σκιές στα ματάκια σου..
Νιώθω πολύ κουρασμένη, όμως..
Δεν τολμώ να κλείσω τα ματοτσίνορά μου, φοβάμαι..
Εμένα φοβάμαι..
Πόσες ζωές πρέπει να περάσουν, ε;
Πάμε πάλι απ'την αρχή..
Μήπως εμείς οι παρανοϊκοί είμαστε
λιγουλάκι ονειροπόλοι;

Θυμάσαι;

Ακόμα παιδιά είμασταν, θυμάσαι;
Ένα αλλιώτικο βράδυ..
Μύριζε αλκοόλ και κάπνα δίπλα από τις κολώνιες μας..
"'-Ενα μοναχά θα μας χωρίσει;
-Ti; 'Ερωτας;
-Όχι..Ο θάνατος..
-Ούτε κι αυτός! "
Η αλμυρή σταγόνα δρόσισε τα στεγνά μας χείλη..
Ανάλαφρα παιδικά μυαλά με αέρα ώριμων ανθρώπων..

"Σ'ευχαριστώ για όσα μου'χεις χαρίσει,
για τις μέρες που μου'δωσες να ζω..
Για όσα μαζί σου μέχρι τώρα έχω ζήσει..
Δεν σου είπα πόσο σ'αγαπώ!", (Δημητριάδης)

Πηγή ζωής με γεύση θανάτου...

Τόση μοναξιά δεν την
αντέχω...
Άραγε μπορεί ν'αντέξει αυτή
εμένα;
Έφτασα μέχρι την πηγή σου
κι όμως
είχε στερέψει από τους προηγούμενους
διψασμένους...
Μπορεί κανείς να αρκεστεί σε
μία σταγόνα μόνο;

Τόσο που διψάω, νομίζω πως
θα πνιγώ...
Σαν την κοιτώ, διακρίνω τη
μορφή σου...
Θα την πιω κι ας πνιγώ...

Μα έτσι δεν είναι ο έρωτας;
Σε πνίγει, σε πονάει, σε σκοτώνει...
Σε κάνει να γράφεις πάνω σε
χαρτί λόγια..ανείπωτα

Θα την πιω κι ας πνιγώ
από'σένα...

Σε κάνει να πίνεις κρασί
και να μη μεθάς, αφού έχεις
μεθύσει ήδη απ'αυτόν...
Σε οδηγεί σε μέρη που
δεν έχεις πάει και μετά σ'αφήνει...
χάνεσαι...

Θα την πιω κι ας πνιγώ
από'σένα αγάπη μου...

Πηγή ζωής...με γεύση θανάτου...

Τίποτα..

Αν κάτι δε σου πάει καλά, αυτό ήταν! Δε σε θέλει με τίποτα..
Αναποδιές κι ανησυχίες..πολλές από δαύτες..
Κουράστηκε το μυαλό μου..Δεν μπορώ την τεθλασμένη γραμμή..
Με ευχαριστεί μια απλή ευθεία..Όπως αυτή του άρρωστου σε κώμα..
Βαθιά ρωγμή χωρίς επούλωση..
Αναθεματισμένο μου φεγγάρι πώς ξεγελά έτσι η όψη σου!
Δε θέλω να μιλώ, να ακούω, να αισθάνομαι..τίποτα..
Σαν την κουρελιασμένη μου προσωπικότητα..Άχρωμη, άοσμη, άνοστη..
Κατακόρυφη βουτιά στη δυστυχία μου, κάνει η άτιμη σβησμένη ελπίδα και γελά!
Πού η ζωή και πού τα όνειρά μου;
Σαλπάρησαν με το τελευταίο της γραμμής..
Μήτε δάκρυ να κυλήσει, μήτε χέρι να κουνήσω για αντίο δεν μπορώ..δεν έχω το κουράγιο..
Φυλακισμένη μου χαρά πότε θα ελευθερωθείς;

Σκέφτομαι και γράφω..

Όταν ήμουνα μικρή και μας έβαζε ο δάσκαλος να γράψουμε έκθεση
πάντοτε μελετούσα το θέμα κι ανάλογα σημείωνα ό,τι λέξη μου
ερχόταν στο πρόχειρο. Μάζευα, λοιπόν, καμιά δεκαριά λέξεις
άσχετες μεταξύ τους και προσπαθούσα να τις συνδέσω κι ήταν
πολύ ωραίο να σκέφτεσαι, να γράφεις και ταυτόχρονα να παίζεις..
Αργότερα, έμαθα πως αυτή είναι η μέθοδος του ιστού της αράχνης της νεοελληνικής,
κι όχι μόνο, κοινώς ένα τέχνασμα για να πλάσεις μία ιστορία..
Ας παίξουμε ένα παιχνίδι! Είσαι;
Σου δίνω τις εξής δέκα λέξεις : συλλογή, αδιαφορία, χαμόγελο,
αέρας, ανάγκη, χρώματα, πληγή, λιβάδι, ήλιος και έρωτας..
Περιμένω..(Εύκολα σου βάζω..)

Όμορφο όνειρο..

Προσπαθώ να σκεφτώ μια ωραία λέξη να σου χαρίσω ή μια ωραία εικόνα..
Πόσο φτωχή μου φαίνεται αυτή τη στιγμή η Ελληνική..!
Τί ατυχία που δεν μπορείς, έστω για λίγο, να "κατοικήσεις στα μάτια μου"..
Πόσο γλυκά χαϊδεύει ο αέρας σου το πρόσωπό μου..
Τί ενέργεια μπορώ να πάρω από μία σου ματιά..
Πώς γεμίζει η ψυχούλα σου την καρδιά μου..
Σκέψου κάτι πολύ δυνατά και μετά ψάξέ με..εδώ είμαι..
Κάποια στιγμή.. κάπου μακριά.. θα'μασταν πολύ ευτυχισμένοι..
Πόσο πολύ μπορεί να αναζητήσεις κάτι που ποτέ δεν είχες;
Στον κόσμο μου όλα είναι ανθισμένα και χαρωπά..
Δώσε μου λίγο το χέρι σου κι ακολούθα με..Έλα μαζί μου..
Κάποτε θα πάλευες με δράκους και δαίμονες..Άσε με εμένα να παλέψω τώρα..
Πόσα μπορώ να σου λέω και στα λέω..με τον τρόπο μου..
Δεν χρειάζονται, όμως,οι λέξεις..Μ'ακούς; μου φτάνει που αισθάνομαι..
Παραμυθάκι μου λατρεμένο..σε χρειάζομαι, μη χάνεσαι..
Εύκολα αναμειγνύονται τα όνειρα με την πραγματικότητα..
Είσαι ένα πραγματικά όμορφο όνειρό..μου..
Δώσε μου κάτι να συνεχίσω αυτό το ταξίδι..Δε θέλω να γυρίσω πίσω..