..φταίει η βροχή..

..δεν ξέρω αν φταίει η βροχή μα εγώ πάλι σε συλλογιέμαι..
κι αυτή η ξεθωριασμένη λάμψη σου, που κάνει δυσδιάκριτα τα χρώματα,
καλωσορίζει το όνειρό μου σε μια αίθουσα που απ'εξω γράφει
τ'όνομα σου..

..δεν ξέρω αν φταίει η βροχή μα εγώ πάλι σε συλλογιέμαι..
κι αυτός ο ύπουλος ο χρόνος, που χαράζει πιο βαθιά τις πληγές,
βασανίζει το μυαλό μου καθώς αφήνει αυτόν τον εκνευριστικό ήχο
στο πέρασμά του..τικ τακ..

..δεν ξέρω αν φταίει η βροχή μα εγώ πάντα θα σε συλλογιέμαι..
κι αυτή η ευνουχισμένη επιθυμία μου, που προσπαθεί να βγει απ'το αδιέξοδο,
θυμίζει το παραμύθι που μου'λεγαν μικρή κι εγώ με τον καιρό του έδωσα
τ'όνομά σου..

Ερασιτέχνες και επαγγελματίες(Μάρω Τριανταφύλλου)

Όσοι είχαν, όσοι είχαμε θα τολμήσω να πω, την τύχη να ασχοληθούμε σοβαρά και με μεράκι με το ερασιτεχνικό λεγόμενο θέατρο έχουμε νιώσει βαθιά μέσα μας τούτη την ομορφιά αλλά και τη μεγάλη εκείνη δυσκολία. Φοβούμαι πως στον τόπο μας έχουμε ξεχάσει μάλλον τι σημαίνει πραγματικά η λέξη "ερασιτεχνικός". Μερικές φορές τη χρησιμοποιούμε ως και απαξιωτικά, ως αντώνυμο του "επαγγελματικός" δηλ. φροντισμένος, με γνώση και αυστηρότητα στην πραγμάτωση του έργου, και συνώνυμο του "πρόχειρος" και "ατελής" . Βιαζόμαστε μάλιστα να αθωώσουμε τα λάθη κάποιων σε διάφορους τομείς δημιουργίας -καλλιτεχνικής ή άλλης- με το ελαφρυντικό πως ήταν ερασιτεχνική προσπάθεια. Και όμως ερασιτέχνης δεν είναι άλλος από τον εραστή της τέχνης, τον λάτρη της τέχνης, που δεν κάνει κάτι από επαγγελματική υποχρέωση αλλά από βαθιά αγάπη προς το αντικείμενο, που συνήθως δεν έχει υλικές απολαβές από τη δραστηριότητά του.
Το ερασιτεχνικό θέατρο είναι δύσκολη δουλειά. Φέρνει κοντά ανθρώπους με πολύ διαφορετική κουλτούρα και εμπειρίες, με άνιση σχέση με το θέατρο -μερικές φορές στην ομάδα έρχονται άνθρωποι με ελάχιστες ως και μηδενικές θεατρικές εμπειρίες- με πολύ διαφορετικούς στόχους -από την προσωπική προβολή ως την διάθεση να ξεφύγουν από μια σκληρή καταπιεστική καθημερινότητα, ή να πολεμήσουν τις ανασφάλειές τους και πολύ λίγοι είναι αυτοί που αγαπούν πραγματικά το θέατρο και θέλουν να δουν πώς λειτουργεί από μέσα κι ακόμα λιγότεροι όσοι είναι υποψιασμένοι για τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουν. Πολλοί στο δρόμο απογοητεύονται και αποχωρούν, το θέατρο δεν είναι τα "λογάκια" που θα μάθαιναν και θα ανέβαιναν στη σκηνή να τα πουν, άλλοι στήνουν πόλεμο με τον εαυτό τους και βγαίνουν νικητές, μαθαίνουν στη συλλογική δουλειά. Όσοι μένουν και φτάνουν στο τέλος, παρά τα παράπονα και τις πικρίες -που πάντα υπάρχουν- παραδέχονται πως βγήκαν κερδισμένοι. Έμαθαν πολλά, για τον εαυτό τους, για τους άλλους, για την τέχνη. Ακόμα κι αν δεν το ξανακάνουν ποτέ, η παράσταση στην οποία συμμετείχαν και όλη η δουλειά που υπάρχει πίσω τους είναι ορόσημο στη ζωή τους. Εκείνη η εποχή παίρνει ένα όνομα...φετος για'μας λέγεται "Καλά ξεμπερδέματα.."