Ένα σκουλαρίκι κύλησε στα σκαλιά μιας παλιάς πλατείας, δύο μαύρες γόβες
τραμπαλίζοντας ανηφόριζαν τα ίδια σκαλιά κι ο ήχος ενός γαργαλιστού γέλιο
τρύπωσε από τα παραθυρόφυλλα στα υπνοδωμάτια όλων των ενοίκων της γειτονιάς. Η ώρα είναι τρεις&μισή τα ξημερώματα.
~Κλείνω τα μάτια και τ'ανοίγω~
Φεγγάρι μου κάλπικο, μπορείς σε τούτο το δωμάτιο να μου δώσεις λίγη από τη θαμπή σου λάμψη; θέλω να δω τη θύμισή της. Είναι πιο μελωδική η μοναξιά μου όταν αναμειγνύεται με τη σκέψη μου γι'αυτήν, κι έχω καιρό ν'ακούσω κάτι όμορφο. Φεγγάρι μου κάλπικο 17" σε βάζω στην πρίζα και σε βγάζω γελώντας ειρωνικά που μπορώ να παίξω με τη λάμψη σου.
~Κλείνω τα μάτια και τ'ανοίγω~
Φεύγω από το σπίτι, αλλά καμιά φορά ξεχνάω να φορέσω την ψυχή μου. Την αφήνω, άθελά μου, μόνη της στο δωμάτιο στα σκοτεινά κι όταν γυρίζω είναι ήδη πολύ αργά να την ηρεμήσω από το κλάμα. Τί ωραία κι ανάλαφρα που αισθάνεται κανείς χωρίς φωνές στ'αφτιά και σκιές στα μάτια! Νιώθω πολύ κουρασμένη μα δεν τολμώ να κοιμηθώ, φοβάμαι..εμένα φοβάμαι...εμένα χωρίς εσένα φοβάμαι....Πόσες ζωές για ξόδεμα ε; Πάμε πάλι απ'την αρχή!
~Κλείνω τα μάτια και τ'ανοίγω~
Ένα σκουλαρίκι κύλησε στα σκαλιά μιας παλιάς πλατείας, δύο μαύρες γόβες τραμπαλίζοντας ανηφόριζαν τα ίδια σκαλιά κι ο ήχος ενός γαργαλιστού γέλιου τρύπωσε από τα παραθυρόφυλλα στα υπνοδωμάτια όλων των ενοίκων της γειτονιάς. Η ώρα είναι τρεις&μισή τα ξημερώματα
~Κλείνω τα μάτια..~
Δύο γυναίκες το πρωΐ πριν πάνε στη δουλειά, κάθονται σ'ένα τραπεζάκι μιας άδειας καφετέρειας για να καπνίσουν. Απέναντί τους οι πολύχρωμες ταμπέλες των εμπορικών καταστημάτων στριφογυρίζουν προκαλώντας μία χρωματική φλυαρία, η οποία με τον αέρα μεταφέρεται στα στόματα των δύο γυναικών. Θέμα συζήτησης : Γιατί αυτοκτόνησε η αγάπη τρεις&μισή τα ξημερώματα.
τραμπαλίζοντας ανηφόριζαν τα ίδια σκαλιά κι ο ήχος ενός γαργαλιστού γέλιο
τρύπωσε από τα παραθυρόφυλλα στα υπνοδωμάτια όλων των ενοίκων της γειτονιάς. Η ώρα είναι τρεις&μισή τα ξημερώματα.
~Κλείνω τα μάτια και τ'ανοίγω~
Φεγγάρι μου κάλπικο, μπορείς σε τούτο το δωμάτιο να μου δώσεις λίγη από τη θαμπή σου λάμψη; θέλω να δω τη θύμισή της. Είναι πιο μελωδική η μοναξιά μου όταν αναμειγνύεται με τη σκέψη μου γι'αυτήν, κι έχω καιρό ν'ακούσω κάτι όμορφο. Φεγγάρι μου κάλπικο 17" σε βάζω στην πρίζα και σε βγάζω γελώντας ειρωνικά που μπορώ να παίξω με τη λάμψη σου.
~Κλείνω τα μάτια και τ'ανοίγω~
Φεύγω από το σπίτι, αλλά καμιά φορά ξεχνάω να φορέσω την ψυχή μου. Την αφήνω, άθελά μου, μόνη της στο δωμάτιο στα σκοτεινά κι όταν γυρίζω είναι ήδη πολύ αργά να την ηρεμήσω από το κλάμα. Τί ωραία κι ανάλαφρα που αισθάνεται κανείς χωρίς φωνές στ'αφτιά και σκιές στα μάτια! Νιώθω πολύ κουρασμένη μα δεν τολμώ να κοιμηθώ, φοβάμαι..εμένα φοβάμαι...εμένα χωρίς εσένα φοβάμαι....Πόσες ζωές για ξόδεμα ε; Πάμε πάλι απ'την αρχή!
~Κλείνω τα μάτια και τ'ανοίγω~
Ένα σκουλαρίκι κύλησε στα σκαλιά μιας παλιάς πλατείας, δύο μαύρες γόβες τραμπαλίζοντας ανηφόριζαν τα ίδια σκαλιά κι ο ήχος ενός γαργαλιστού γέλιου τρύπωσε από τα παραθυρόφυλλα στα υπνοδωμάτια όλων των ενοίκων της γειτονιάς. Η ώρα είναι τρεις&μισή τα ξημερώματα
~Κλείνω τα μάτια..~
Δύο γυναίκες το πρωΐ πριν πάνε στη δουλειά, κάθονται σ'ένα τραπεζάκι μιας άδειας καφετέρειας για να καπνίσουν. Απέναντί τους οι πολύχρωμες ταμπέλες των εμπορικών καταστημάτων στριφογυρίζουν προκαλώντας μία χρωματική φλυαρία, η οποία με τον αέρα μεταφέρεται στα στόματα των δύο γυναικών. Θέμα συζήτησης : Γιατί αυτοκτόνησε η αγάπη τρεις&μισή τα ξημερώματα.
