Πάλι απ'την αρχή..

Ήθελα να γράψω "φτου! κι απ'την αρχή" αλλά δεν είναι και τόσο λογοτεχνικό αυτό το φτου! Κρίμα, όμως, γιατί είναι ένα ωραίο επιφώνημα με διάφορες ερμηνείες:
1) Φτούσου ακαμάτη που ξέρεις μόνο να πίνεις ξύδια με τα λεφτάκια του μπαμπά..
2) Φτου ρε π..... μου, ξέχασα να βάλω βενζίνη κι έχω ξεμείνει κάπου ανάμεσα στο πουθενά με τη κωλοπετινίτσα..
3) - Μάκη μου, έχεις προφυλακτικό ε?
- Φτούσου, ρε γαμώτο :-(
4) Δ/ντής : Το ξέρω πως είναι Παρασκευή μεσημέρι αλλά πρέπει να κάτσεις να κάνεις εκείνη τη λίστα που λέγαμε...
Εσύ : Φτου!!!!!!!!!!
5) Κι εκεί που πίστευες πως έχεις ξεπεράσει τον πρώην σου σκάει μύτη με τη νέα δίμετρη ξανθιά κατάκτησή του.. Φτου κι απ'την αρχή...
Άντε να σβήσεις εικόνες, φωνές, χάδια, μυρωδιές ε?
Πάλι απ'την αρχή, λοιπόν, αφού έπεσα και μετά σηκώθηκα, σκούπισα τα γόνατά μου κ τα ματάκια μου κι αποφάσισα πως πίσω θα κοιτάξω από'δω και πέρα μόνο για να δω το χέρι που πατρικά μου σιγοσκουντά την πλάτη..
Πόσα μάτια και στόματα κι αυτιά και χέρια πέρασαν από τη ζωή μου?
Νιώθω την ανάγκη να πω ένα ευχαριστώ τόσο σε όσους ζεστά μ'αγκάλιασαν κι άλλο τόσο σ'αυτούς που δεν μου φέρθηκαν και τόσο καλά γιατί δυνάμωσαν τη σχέση μου με τους πρώτους..
Νύσταξα τώρα...φτάνει! Καλύτερα παρέα με το Μορφέα παρά με τις σκέψεις μου

Πυθαγόρειο Θεώρημα Vs Ζωή...

Ξύπνησα το πρωί (λέμε τώρα!) και συνειδητοποίησα πως
τελικά ένα Πυθαγόρειο Θεώρημα φαντάζει στα μάτια μου
τόσο απλοϊκό μπροστά στη μεγάλη εξίσωση της ζωής...
Σκέψου, το τετράγωνο της υποτίνουσας ισούται με
το άθροισμα των τετραγώνων των δύο κάθετων πλευρών,
δηλαδή α²=β²+γ²...τόσο απλά....
Ποιό ήταν, όμως, το νόημα της ζωής κατά την άποψη
του κου. Πυθαγόρα;
Πώς του πρωτοήρθε η ιδέα να καταγράψει αυτή τη θεωρία;
Πού καθότανε και σκεφτότανε και δημιουργούσε;
Ήτανε ερωτευμένος και μεγαλουργούσε ή περνούσε
ερωτική απογοήτευση κaι πάλι μεγαλουργούσε;
Έκανε παρέα με τους φίλους του στα συμπόσια
ή τους σνόμπαρε όλους σαν κλασσικός φλώρος χωμένος
σε στοίβους πάπυρων κι ήταν απλά θεατής της ίδιας του της ζωής;
Όταν κατάφερε να λύσει την εξίσωση πώς το γιόρτασε;
Κι αλήθεια, η μανούλα του, του καθάριζε πορτοκάλια
για να παίρνει δύναμη;
Καταλαβαίνω πως οι προβληματισμοί μου αυτοί
ίσως προκαλέσουν τον προβληματισμό δικών μου ανθρώπων
όσον αφορά την ψυχική μου υγεία..
Μα μου είναι τόσο εύκολο να προβληματίζομαι για τη
ζωή ενός αρχαίου επιστήμονα παρά να μπω στη διαδικασία
να σκεφτώ έστω και για ένα λεπτό τη δική μου....
Κατάλαβες παράξενε άνθρωπε που ξεκινάς μια ιστορία
στη 1 π.μ. κι εκεί που νομίζω πως τελείωσε, ξαφνικά μετά από
2 ώρες με ισοπεδώνεις δίνοντας την τελική πινελιά στην ιστορία σου..
Παράξενε άνθρωπέ μου...Ολοι στο ίδιο τσουκάλι βράζουμε...

Εθνική επέτειος..25η Μαρτίου!

Τί γεμάτη μέρα, όμορφη μέρα...
Μία χειραψία και μία υποψία βλέμματος, έτσι απλά, σαν τονωτική ένεση
σ'έναν κατάκωπο εργάτη της ζωής...
Μία συζήτηση με παλιόφιλους για τα σχολικά "κατορθώματα" μας, ακόμη νιώθω την αίσθηση της σκανδαλιάς του παιδιού που βγάζει τη μάπα του φωτοτυπίες στο γραφείο των δασκάλων..
Δύο καστανά ματάκια που λατρεύω να μου θυμίζουν ποιά είμαι και τί έχω ακόμα να δώσω..Συνοδοιπόρος άξιος..
Αναπάντητες κλήσεις και κουτιά εναποθετημένα σε σημεία όπου δε φυσάει ο τρελλοαέρας...
Μία κίτρινη αίθουσα αναμονής που μπορώ να κάθομαι με τις ώρες κι απλά να διαβάζω ένα περιοδικό στα αρμένικα (χωρίς να ξέρω τη γλώσσα!)..
Κι εκεί που ξεχνάς ατάκες, λέξεις-κλειδιά ακόμη και μορφασμούς τσουπ! σε μία κουζίνα 4 άτομα κι αυτό ήταν..δε θέλει και πολύ..
Ανάμεσα σε όλα αυτά και 3 καφέδες..που να κοιμηθώ ο άνθρωπος!!!

"Μα c'est la vie που λένε και οι Γάλλοι.."

Μούσα..

Ψυχές εκτεθειμένες φανερώστε..
ψυχές εύθραστες επουλώστε..

Κανείς άξιος να σας κρίνει,
μήτε να νιώσει της πίκρας το καμίνι..

Παντού μια λαμπερή διαφάνεια..
της ανάσας σου μοναχά η αφάνεια..

Φύσηξε γλυκό μου αερικό..
μια σταλιά ζωής αποζητώ...

Τα υγρά ματάκια σα δροσοσταλίδες..
Αθέατη ομορφιά που ποτέ σου δεν είδες..

Νιώσε της μοναξιάς τη σιωπή..
Χόρεψε στων ματιών τη βροχή..

..Μούσα όλων των μουσών..
Πηγή έμπνευσης διψασμένων ποιητών..

Να με προσέχεις..

Έλα κοντά μην κάνεις πίσω
το χέρι κράτα μου στα σκοτεινά..

Έλα κοντά να σου μιλήσω
γι'αυτά που μέσα δεν χωράνε πια..

Να με προσέχεις
γιατί έχω πέσει χαμηλά,έχω πέσει χαμηλά
μάτια μου γλυκά να με αντέχεις
να με προσέχεις
μέχρι να σηκωθώ ξανά
λίγο ακόμα μοναχά
μάτια μου γλυκά να με αντέχεις
να με προσέχεις

Έλα κοντά το κόσμο κρύψε
τον κόσμο αυτό που μου ζητά πολλά..

Έλα κοντά μια σπίθα ρίξε
να βγει απ΄την στάχτη μου ξανά φωτιά

Να με προσέχεις
γιατί έχω πέσει χαμηλά,έχω πέσει χαμηλά
μάτια μου γλυκά να με αντέχεις
να με προσέχεις μέχρι να σηκωθώ ξανά
λίγο ακόμα μοναχά
μάτια μου γλυκά να με αντέχεις
να με προσέχεις

Η χώρα των αισθημάτων..

Σε μια μακρινή πατρίδα υπάρχει ένας μύθος..
Λένε πως κάθε άνθρωπος κουβαλά μέσα του
ένα μικρό πλασματάκι που ονομάζεται..έρωτας!
Ο έρωτας, λοιπόν, είναι ο βασιλιάς μιας κοινωνίας
που αποκαλείται "Η χώρα των αισθημάτων"..
Σ'αυτήν προετοιμάζει το λαό του,
ώστε όταν έρθει η ώρα να ερωτευτεί ο άνθρωπος στον
οποίο κατοικεί, να κάνουν την πιο ξέφρενη γιορτή..
Μια γιορτή που κυριαρχούν όμορφα χρώματα,
το κρασί ποτέ δεν μεθάει, ο ήλιος πάντα λάμπει και
το χαμόγελο μερικές φορές θαρρείς πως σε μαγεύει..
Όλοι παίρνουν μέρος σε τούτη τη γιορτή,
όλοι εκτός από μια μικρή φυλή..τους γκρίζους..
Άτιμη φυλή που κάνει επιδρομές και λεηλατεί τη χώρα..
Ο έρωτας μας, όμως, είναι ειρηνιστής και
κάθε φορά που εισβάλλουν οι γκρίζοι μένει
άπραγος και περιμένει υπομονετικά ν'αναχωρήσουν..
Συνεχίζεται κι η γιορτή..μαρτυρικά περνώντας..
Σαν κάνουν και φεύγουν νωρίς, τίποτα δεν αλλάζει..τίποτα..
Άμα μένουν όμως κι αργούν ο καλός μας βασιλιάς αργοπεθαίνει..
Κι έτσι απλά σβήνει κι ο λαός του..Όπως σβήνει τ'αναμμένο μέχρι
πριν κερί..πριν περάσει το αεράκι κρυφογελώντας και κλέψει τη φλόγα του..
Ο βασιλιάς, όμως, είναι πανούργος..ξαναγιεννέται..
Κι ο ρυθμός τη γιορτής ποτέ δε σταματά..
Ούτε κι όταν πεθαίνει ο άνθρωπος που τον κουβαλά...
Γιατί, σύμφωνα με το μύθο μας, ο έρωτας είναι πολύχρωμος..
Ερμηνεύεται, δηλαδή, με πολλά χρώματα που είναι ικανά
να νικήσουν το σκοτεινό και μονάχο του γκρίζο...

"Φουρτουνιασμένες ψυχές με πολύχρωμα προβλήματα, τολμήστε να
θυσιάσετε μερικές σκοτεινές σας φοβίες για ένα φωτεινότερο αύριο.."

Μοναδικό μου χάδι..

Πού ταξιδεύεις και ποιός πλανά έτσι την καρδιά σου;
Πότε με ξέχασες και γιατί μου άφησες το χέρι;
Κι αν ήθελα να είμαι για πάντα μαζί σου;
Θα ήσουν ικανός να αντέξεις τόση αγάπη;
Μήπως με καταχώνιασες κάπου βαθιά για να μη μ'αισθάνεσαι;
Η΄μήπως τελικά δεν ήμουν τα μάτια που κοιτούσες;
Πώς θα πάψω να σε σκέφτομαι;
Μπορώ νομίζεις να κοιμηθώ τα βράδια χωρίς μια δικιά σου επίσκεψη;
....Κύλησε κι εσύ μοναδικό μου χάδι, δεν αντέχω...

Ξεφυλλίζοντας..

Ξεφυλλίζοντας της ζωής μου το άλμπουμ
έπεσα τυχαία στο χαμόγελό σου..
Χαμογέλασα κι εγώ..
Ας δώσουμε από τώρα ραντεβού σ'εκείνο το καφέ που ακόμα δεν έχουμε πάει
και γι'αυτό δεν συναντηθήκαμε..
Θα φοράω ένα χαρούμενο φόρεμα που πολύ θα σου αρέσει
κι εσύ την πιο καλή σου διάθεση και γι'αυτό θα ταιριάζουμε..
Θα είναι ένα φθινοπωρινό απόγευμα σαν κουρασμένος χειμώνας,
που ονειρεύεται την άνοιξη κι αναπολεί το καλοκαίρι..
Κοίταξε πως ζωντανεύει ο ήλιος τις ψυχούλες μας..
έτσι για να φθονεί το φεγγάρι..το καημένο..
Ο σκοπός μας είναι ο ίδιος, μόλις αρχίσεις να τον ψιθυρίζεις
θα σε βοηθήσω κι εγώ..Φοβάσαι;
Δίπλα μας μια πλατεία με δεντράκια κι απ'την άλλη ένας πελώριος πεζόδρομος
με μαγαζάκια και πιθανούς αγοραστές..
Πιο κει η ζωή μας..βλέπεις;
Αστερίτες και κομήτες..του κόσμου όλου οι πλανήτες..
Συνωμοτίστε..
Μαγέψτε...

Ο βυθός..

Εγώ άμα σε φιλώ θα είμαι πια παιδί δικό σου..
Και όταν καίει το μέτωπό σου
εγώ θα σε φιλώ και θα σου παίρνω τον καημό σου...

Εγώ που σε μισώ θα μάθω τον συνδυασμό σου..
Ν'ανοίξω ένα γυρισμό σου..
Εγώ που σε μισώ χαϊδεύω κάθε φέρσιμό σου..

Εγώ σ'ευχαριστώ που κολυμπάω στο βυθό σου,
σαν κύμα φτάνω στο λαιμό σου..
Εγώ σ'ευχαριστώ και ας πνιγώ για το καλό σου..

Εγώ άμα σε φιλώ θα είμαι πια παιδί δικό σου..
Και όταν καίει το μέτωπό σου
εγώ θα σε φιλώ και θα σου παίρνω τον καημό σου...

Εγώ σ'ευχαριστώ που κολυμπάω στο βυθό σου,
σαν κύμα φτάνω στο λαιμό σου..
Εγώ σ'ευχαριστώ και ας πνιγώ για το καλό σου..

Ένας αιώνας..

Το μυαλό με την καρδιά ξεκίνησαν αγώνα
σε μια στιγμή που κρατά έναν ολόκληρο αιώνα...

Άφησε το χαμόγελο να γίνει σύμμαχός σου
κι επέτρεψε στο δάκρυ να μείνει ο απόηχός σου....

Σκούπισε από τα μάτια σου τις άσχημες εικόνες
μα κράτα τες μέσα σου φυλαχτό σαν ισχυρούς κανόνες...

Δώσε το χέρι σου και μην τρομάζεις
είναι η ζωή μικρή κι όλα πρέπει να τα δοκιμάζεις...

Πού τελειώνεις εσύ και πού αρχίζω εγώ;
Μπερδεύτηκα..τα'χασα, τ'ομολογώ...

Άτιμοι δείκτες που γυρνάτε.....Μη γελάτε!
Στοίχιωσε μέσα μου εκείνη η στιγμή δεν φεύγει, δε χάνεται όσο κι αν πονάτε....

Κι αναζητώ απ'όλα σου τα πρόσωπα αυτό που ανήκει σ'εμένα..

Παραμυθάκι λατρεμένο..

Σε παλιούς καιρούς με αρχηγούς μυθικούς βασιλιάδες κι εχθρούς τετραπέρατους δράκους ζούσε μια πριγκηπέσσα όμορφη καστανή.. Με χαμόγελο δροσερό και μάτια υγρά έδινε ανάσα στους νέους πολιορκητές που τόσο ποθούσαν εκτός από μία θέση στη βασιλεία του πριγκηπάτου κι αυτή της καρδιάς της..

Όμως η πριγκηπέσσα μας είχε μία σκοτεινή επιθυμία πέρα από τα όρια δαύτου του πριγκηπάτου.."Να κοιτάς ψηλά και να προσεύχεσαι.."τα λόγια της γλυκιάς της παραμάνας..Κι όντως η καλή μας δεν έκανε τίποτα άλλο από το να μιλάει στο Θεούλη γι'αυτόν.. Παραμυθένιος ιππότης άλλης φιλοσοφίας..

Χαμένη, από καιρό, τώρα προσπαθεί να δει σε ποια γωνιά στρίβωντας τον έχασε..Απορεί και σκέφτεται πως τόση αγάπη δεν μπορεί να εξατμίστηκε έτσι απλά!Κι έφυγε το χαμόγελο κι έμεινε η θλίψη..Και περνούσαν τα χρόνια και μεγάλωνε το κενό.."'Αραγε είναι καλά;", σκεφτόταν..

Ξαφνικά ένα ηλιόλουστο πρωινό άκουσε κραυγές και βγήκε στο μπαλκόνι..Άθελά της τα δάκρυα κυλούσαν στα μάγουλά της, μα αυτή τη φορά από χαρά..Μόλις είδε τον αγαπημένο ιππότη όλου του πριγκηπάτου στα χέρια όλων των κατοίκων, τα ξέχασε όλα.."Γύρισες!" του είπε από ψηλά κι αυτός από κάτω μέσα στο πλήθος της έγνεψε καταφατικά και της χαμογέλασε.Ναι, γύρισε..


"Όλα καλά θα πάνε, έχε πίστη μέσα σου..Κλείσε τα μάτια κι ονειρέψου τις καλύτερες μέρες που θα'ρθουν, γιατί θα'ναι καλύτερες.."

Το τελευταίο ταξίδι..

Καλό ταξίδι, αλαργινό καράβι μου, στου απείρου και στης νυχτός την αγκαλιά, με τα χρυσά σου φώτα!Να 'μουν στην πλώρη σου 'ηθελα, για να κοιτάζω πίσω, για να κοιτάζω να περνούν τα όνειρα τα πρώτα.

Η τρικυμία στο πέλαγος και στη ζωή να παύει,μακριά μαζί σου φεύγοντας πέτρα να ρίχνω πίσω,να μου λικνίζεις την αιώνια θλίψη μου, καράβι,δίχως να ξέρω που με πας και δίχως να γυρίσω!

ΔΥΣΚΟΛΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΓΙΑ ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΥΣ...

Σοβάρεψαν τα πράγματα..Όλα αλλάζουν μάλλον όλοι αλλάζουν..

Παιδί όταν ήμουν έτρεχα μέσα στη βροχή χωρίς να με νοιάζει, έλιωνα στον καυτό ήλιο του καλοκαιριού παίζοντας ποδόσφαιρο με τους φίλους μου (αγοροκόριτσο γαρ!), ατελείωτες ώρες ασταμάτητου χιονοπόλεμου στα μέσα του Δεκέμβρη και τι όμορφα χρώματα που είχαν τα λουλούδια όταν άνθιζαν το Μάρτη...ακόμα έχω τη μυρωδιά τους...

Τώρα που μεγάλωσα λιγουλάκι στη βροχή κινούμαι μόνο με ταξί ή με το αυτοκίνητο κι έχω κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα που μου΄σπασε το μαλλί η υγρασία..Γκρινιάζω όλο το καλοκαίρι γιατί όταν δεν έχει air-condition ο χώρος που βρίσκομαι κολλάνε τα μπούτια μου από τη ζέστη ενώ όταν έχει τρέχω στους γιατρούς από την ψύξη...Στο χιόνι δεν κυκλοφορώ καθόλου εκτός σπιτιού παρά μόνο για να πάω στη δουλειά κι αυτό γιατί αλλιώς θα μ'απολύσουν..Κι εκεί που πάω να θυμηθώ τη μυρωδιά των λουλουδιών τα καιρικά φαινόμενα πλέον μπαίνουν στη μέση και μ'εμποδίζουν...

Δεν θέλω να μεγαλώσω άλλο..ακούς;