Τρυφερότητα, να μια λέξη γλυκιά γεμάτη αγκάθια..
Πότε εμείς οι άνθρωποι χάσαμε την γλυκήτητά μας?
Όταν ήμουνα δεκαπέντε χρονών είχα περισσότερο θάρρος
στα λόγια μου κι ο κόσμος με πρόσεχε...
Τώρα κρύβομαι πίσω από τα λόγια όπως ένα μικρό
παιδάκι κρύβεται πίσω από τη μαμάκα του όταν φοβάται
από ένα άγριο σκυλάκι..
Ήσυχα κι αθόρυβα σχεδόν απαρατήρητη, έτσι μη τυχόν
διαβάσει κανείς κάποια ενδόμυχη σκέψη μου..
Στις μέρες μας το αν μπορεί να γίνει να, και να
βρεθείς έκπληκτος μπροστά σε καταστάσεις που ούτε
φανταζόσουν ποτέ πως θα μπορούσες να βιώσεις..
Περιθωριοποίηση, να μια λέξη της εποχής μας..
Αποκλείουμε ό,τι μας ξενίζει κι ενίοτε αναγουλιάζει
και κρατάμε γύρω μας μόνο τα κοινώς λεγόμενα ηθικά!
Μα με τόση κακία, προδοσία, απανθρωπιά, κακοποίηση,
πονηριά, εκμετάλλευση κ.ο.κ. ποιος μπορεί να μου
δώσει ένα σωστό ορισμό στο "ηθικώς πραγμένο"?
Σωστό ή λάθος?
Καλό ή κακό?
Άσπρο ή μαύρο?
Φτάνει πια!
Το περιέχομενο δεν αλλάζει παρά μονάχα ο τρόπος που το κοιτάζεις..
