Μετεωρίζει η καρδιά και πώς διψά για ξένα,
μα σ'όποιο λιμάνι και να μπει
δεν στέκει σε κανένα..
Γιατί,όπου βλέμμα διασταυρωθεί ολότελα κ από κανένα,
η μορφή σου με στοιχειώνει για τα καλά
και παντού βλέπω μονάχα εσένα..
Αν έδινα έναν ορισμό σ'αυτό που λέγεται αγάπη,
για'μένα μόνο κατάρα κ όχι έρωτας
παντού, και πριν.. και τώρα, πάλι..
Κι ήρθε η μοναξιά με ρούφηξε στα σωθικά της μέσα,
που βολέυτηκα και φώλιασα γερά
και χαιρετούσα το χρόνο που περνά μέρα με τη μέρα..
Δεν ξέρω αν ήμουν έτσι από παιδί
ή απλώς έχασα με τον καιρό τον δρόμο,
ξέρω πως σε πόθησα όσο άλλος κανείς
και θα μάθω να ζω μ'αυτόν το σταυρό στον ώμο..
Πώς δεν ξέρεις την ανυποφοριά μου..
