Κοπάνα..

Το να προσπερνάς τα προβλήματά σου
σε φέρνει αντιμέτωπη με το αβάσταχτο
κενό της μη λύσης τους..
Να κρατάς το κεφάλι ψηλά για να μη
δείξεις την αδυναμία σου και τελικά δεν
παίρνεις είδηση πόσο πολύ βαθαίνει η πληγή..
Μήπως η έκταση δεν παίζει ρόλο αλλά το
βάθος να είναι αυτό που σε βασανίζει;
Και νιώθεις πιο μόνη από ποτέ...
Ωραία ας παραδεχτώ ότι όντως έχω κατάθλιψη...και;
Πρέπει να απευθυνθώ σε κάποιον ειδικό ή
έτσι περιμένω απλά να περάσει σαν ένα κακό όνειρο;
Μα καλά κι εγώ τι σκεφτόμουν;
Θα΄μαστε μια ζωή όπως τότε;
Πόσο μου λείπουν η ανεμελειά κι η αφέλειά μας!
Ο μπερδεμένος ήχος των γέλιων μας..
Η πολύωρη παρέα των σιωπών μας..
Έλα να κάνουμε μια κοπάνα απ'όλα φιλεναδίτσα μου..
Πάμε να ξαναδούμε τους φοίνικες..
Γύρνα στήριγμά μου σε χρειάζομαι..φτάνει τόσο, καλά;