..Ηλιοβασίλεμα..

Αλήθεια τί καιρό να'χει τώρα στη Βοστώνη;
Πάντα είχα την περιέργεια για το πως σκέφτονται
κι οι άλλοι άνθρωποι..

Καθώς περπατούσα το πρωί κι έβρεχε τόσο πολύ
αναρωτιόμουν τι χρώμα παπούτσια να αγοράσω που για
πρώτη φορά να μην είναι "λειτουργικά", απλά όμορφα
παπούτσια..

Στη διάρκεια της ημέρας συνειδητοποίησα πως κάποτε
ήθελα να γίνω καθηγήτρια Αγγλικών και να κάνω οπωσδήποτε
ένα ταξίδι στην Αγγλία, τουλάχιστον κατάφερα το δεύτερο..ε και;

Φευγαλέα την ώρα που μπήκα να κάνω καφέ στο κουζινάκι της δουλειάς
σκέφτηκα να βάλω το χέρι μου σ'ένα ψιχουλάκι που είχε παραπέσει
από την κασερόπιτα του προϊσταμένου μου μέσα στη σακούλα που το είχε,
αλλά δειλώς αναφέρω πως δεν ετόλμησα..

Όσο περνάει η ώρα και σκοτεινιάζει βαραίνει και πιο πολύ η ανάσα μου
σαν να μη θέλω να εισχωρήσει τίποτα φρέσκο και ζωντανό μέσα στον οργανισμό
μου..Όχι, για'μένα εγώ αντέχω..πάντα άντεχα άλλωστε..

Αν μπορούσα να πω μόνο μια λέξη για να τη θυμάσαι θα'ταν..ηλιοβασίλεμα..
Μμμμ, ναι αν θα΄θελα να συμβαδίζει η σκέψη με τη λέξη αυτή είναι η ιδανική
για να δηλώσει την ομορφιά σου και την απουσία σου..

Κοίτα να δεις που είμαι εδώ τόση ώρα κι η ρημάδα αυτή γελάει γιατί δεν περνάει..
Πότε θα μου περάσει; Κι αν ποτέ; Την ηρεμία μου θέλω πίσω, το ανέφερα καθόλου;
Σαν να μ'έριξαν εδώ και κόλλησα..
Έτσι απλά..