Μετεωρίζει η καρδιά και πώς διψά για ξένα,
μα σ'όποιο λιμάνι και να μπει
δεν στέκει σε κανένα..
Γιατί,όπου βλέμμα διασταυρωθεί ολότελα κ από κανένα,
η μορφή σου με στοιχειώνει για τα καλά
και παντού βλέπω μονάχα εσένα..
Αν έδινα έναν ορισμό σ'αυτό που λέγεται αγάπη,
για'μένα μόνο κατάρα κ όχι έρωτας
παντού, και πριν.. και τώρα, πάλι..
Κι ήρθε η μοναξιά με ρούφηξε στα σωθικά της μέσα,
που βολέυτηκα και φώλιασα γερά
και χαιρετούσα το χρόνο που περνά μέρα με τη μέρα..
Δεν ξέρω αν ήμουν έτσι από παιδί
ή απλώς έχασα με τον καιρό τον δρόμο,
ξέρω πως σε πόθησα όσο άλλος κανείς
και θα μάθω να ζω μ'αυτόν το σταυρό στον ώμο..
Πώς δεν ξέρεις την ανυποφοριά μου..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου