Τί γεμάτη μέρα, όμορφη μέρα...
Μία χειραψία και μία υποψία βλέμματος, έτσι απλά, σαν τονωτική ένεση
σ'έναν κατάκωπο εργάτη της ζωής...
Μία συζήτηση με παλιόφιλους για τα σχολικά "κατορθώματα" μας, ακόμη νιώθω την αίσθηση της σκανδαλιάς του παιδιού που βγάζει τη μάπα του φωτοτυπίες στο γραφείο των δασκάλων..
Δύο καστανά ματάκια που λατρεύω να μου θυμίζουν ποιά είμαι και τί έχω ακόμα να δώσω..Συνοδοιπόρος άξιος..
Αναπάντητες κλήσεις και κουτιά εναποθετημένα σε σημεία όπου δε φυσάει ο τρελλοαέρας...
Μία κίτρινη αίθουσα αναμονής που μπορώ να κάθομαι με τις ώρες κι απλά να διαβάζω ένα περιοδικό στα αρμένικα (χωρίς να ξέρω τη γλώσσα!)..
Κι εκεί που ξεχνάς ατάκες, λέξεις-κλειδιά ακόμη και μορφασμούς τσουπ! σε μία κουζίνα 4 άτομα κι αυτό ήταν..δε θέλει και πολύ..
Ανάμεσα σε όλα αυτά και 3 καφέδες..που να κοιμηθώ ο άνθρωπος!!!
"Μα c'est la vie που λένε και οι Γάλλοι.."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου