Παραμυθάκι λατρεμένο..

Σε παλιούς καιρούς με αρχηγούς μυθικούς βασιλιάδες κι εχθρούς τετραπέρατους δράκους ζούσε μια πριγκηπέσσα όμορφη καστανή.. Με χαμόγελο δροσερό και μάτια υγρά έδινε ανάσα στους νέους πολιορκητές που τόσο ποθούσαν εκτός από μία θέση στη βασιλεία του πριγκηπάτου κι αυτή της καρδιάς της..

Όμως η πριγκηπέσσα μας είχε μία σκοτεινή επιθυμία πέρα από τα όρια δαύτου του πριγκηπάτου.."Να κοιτάς ψηλά και να προσεύχεσαι.."τα λόγια της γλυκιάς της παραμάνας..Κι όντως η καλή μας δεν έκανε τίποτα άλλο από το να μιλάει στο Θεούλη γι'αυτόν.. Παραμυθένιος ιππότης άλλης φιλοσοφίας..

Χαμένη, από καιρό, τώρα προσπαθεί να δει σε ποια γωνιά στρίβωντας τον έχασε..Απορεί και σκέφτεται πως τόση αγάπη δεν μπορεί να εξατμίστηκε έτσι απλά!Κι έφυγε το χαμόγελο κι έμεινε η θλίψη..Και περνούσαν τα χρόνια και μεγάλωνε το κενό.."'Αραγε είναι καλά;", σκεφτόταν..

Ξαφνικά ένα ηλιόλουστο πρωινό άκουσε κραυγές και βγήκε στο μπαλκόνι..Άθελά της τα δάκρυα κυλούσαν στα μάγουλά της, μα αυτή τη φορά από χαρά..Μόλις είδε τον αγαπημένο ιππότη όλου του πριγκηπάτου στα χέρια όλων των κατοίκων, τα ξέχασε όλα.."Γύρισες!" του είπε από ψηλά κι αυτός από κάτω μέσα στο πλήθος της έγνεψε καταφατικά και της χαμογέλασε.Ναι, γύρισε..


"Όλα καλά θα πάνε, έχε πίστη μέσα σου..Κλείσε τα μάτια κι ονειρέψου τις καλύτερες μέρες που θα'ρθουν, γιατί θα'ναι καλύτερες.."